Пагоня за маржовымі ікламі завяла вікінгаў на «край свету»

• 28.09.2024, 18:26

Яны ўшчыльную набліжаліся да Паўночнага полюса.

Міжнародная група навукоўцаў з Даніі, Нідэрландаў і Швецыі высветліла, што скандынаўскія мараплаўцы ў эпоху ранняга Сярэднявечча дасягнулі паўночнага захаду Грэнландыі, ушчыльную наблізіўшыся да Паўночнага полюса. Вікінгі падарожнічалі так далёка дзеля здабычы маржовых іклоў, якія высока шанаваліся ў Еўропе.

Даследаванне апублікаванае ў навуковым часопісе Science Advances (SciAdv).

Генетычны аналіз 31 артэфакта са слановай косткі, што захоўваюцца ў еўрапейскіх музеях, даў папярэднія доказы таго, што скандынавы шукалі маржовыя біўні ў высокіх шыротах Арктыкі.

Амаль палова ўсіх прааналізаваных твораў з косткі марскога звера былі адсочаныя да папуляцыі маржоў, якія насялялі ў рэгіёне паміж поўначчу Грэнландыі і Арктычнай Канадай. Пры гэтым асноўныя селішчы паўночнікаў знаходзіліся на паўднёвым захадзе Грэнландыі.

Са слоў навукоўцаў, у вікінгаў было толькі 10 тыдняў на тое, каб рушыць наперад на поўнач у перыяд адступлення марскіх ільдоў.

«Маштабы іх экспедыцый у высокія шыроты Арктыкі дазваляюць выказаць здагадку, што скандынавы былі не толькі земляробамі і пасяленцамі, але і стратэгічнымі гандлярамі, якія актыўна займаліся здабычай рэсурсаў на вялікіх адлегласцях», — адзначыла сааўтар даследавання, малекулярны эколаг Эмілі Руіс-Пуэрта.

Спецыялісты адзначылі, што ў Ісландыі знікненне маржоў супала з прыбыццём вікінгаў. У Грэнландыі, куды скандынавы дабраліся ў 950 годзе нашай эры, адбыўся падобны спад папуляцыі.