«Лекары мне сказалі: пакуль не аглухнеце, групу вам не дамо»
- 8.10.2020, 10:27
Крык душы мянчанкі.
Мянчанка Іна Сальнікава дамагаецца ўстанаўлення інваліднасці, каб атрымаць бясплатна слыхавы апарат і зрабіць аперацыю, якая дазволіць ёй кампенсаваць страту слыху.
Праблемы са слыхам у Іны пачаліся ў дзяцінстве пасля перанесенага атыту.
- Мае бацькі - простыя рабочыя - не аформілі мне групу з прычыны інваліднасці, яны не ведалі пра такую магчымасць, - успамінае Іна. - У школе мяне дражнілі за тое, што дрэнна чую. У мяне быў добры атэстат, але ў інстытут я не пайшла з-за праблем са слыхам.
Іна працавала швачкай, з 90-х сышла ў гандаль. З узростам слых пачаў пагаршацца, і Іна вымушана была пакінуць улюбёную працу і ўладкавацца прыбіральшчыцай у інтэрнат.
- Гэта цяпер людзі аб'ядналіся, а год таму ў грамадстве адчувалася расслаенне па статусу. Калі чалавек да цябе звяртаецца, а ты не чуеш і некалькі разоў перапытваеш, на цябе глядзяць як на ідыётку. Я хавала, што дрэнна чую, а калі гэта стала немагчыма, проста звольнілася, - распавяла Іна «Салідарнасці» ў рамках праекта «УязвимыеX2».
Летась, калі я заўважыла, што слых пачаў знікаць, паехала ў РНПЦ оталарынгалогіі (я там з дзяцінства на ўліку стаяла). Спытала, ці магу я атрымаць групу. Лекар сказала: групу не дамо, пакуль не аглухнеце. Кажу: быць не можа, у маёй сяброўкі сапраўды такі ж дыягназ, і ў яе група інваліднасці.
Праходзіць год, мне стала горш, і я зноў пайшла да лекара. Высветлілася, за год левае вуха аглухла цалкам! Мой дыягназ: двухбаковая хранічная нейрасэнсарная тугавухасць другой ступені справа, глухата злева паводле САЗ.
Дакументы Іны перадалі на МРЭК.
- Там ацэньвалі мой фізічны стан. Я ўсё жыццё вяду спартыўны лад жыцця, вельмі добра выглядаю. Яны на мяне глядзяць - рукі-ногі цэлыя. Кажуць: вы не маеце права на інваліднасць. Я выйшла як апляваная. Прычым тут фізічны стан да маёй глухаты?
Іна абскардзіла пастанову МРЭК - безвынікова.
- Кажуць, пакуль вы не аглухнеце, група вам не даецца, таму што ў нас такі закон. Я ім адказала: у нас законаў у краіне са жніўня няма.
Мне прапанавалі падаць у суд, але папярэдзілі, што нічога не даб'юся.
Са слоў Іны, у перыяд эпідэміі каранавіруса якасць яе жыцця пагоршылася: яна чытае толькі па вуснах на блізкай адлегласці, калі няма шуму, бо людзі носяць маскі, яна не разумее, што ёй гавораць.
- Я не чую, як машыны едуць. Але лекары пра гэта не пытаюцца, глядзяць, што фізічна здаровая - і ўсё, да пабачэння!
Мне лекар кажа: а вы што, не радыя, што працуеце прыбіральшчыцай і швачкай падзарабляеце? Кажу, вы ведаеце, калі я 20 гадоў прапрацавала ў вышэйшых колах на выставах, то цяпер махаць анучай я не радая. Калі вас з крэсла МРЭК зняць і адправіць прыбіраць памяшканні, вы будзеце радыя?
Іна мяркуе, што непрызнанне яе інвалідам звязана з тым, што ўлады уразаюць бюджэт. Жанчына напісала скаргу ў Міністэрства аховы здароўя і чакае адказу.
- Ад знаёмых чую: усюды такая праблема, столькі парогаў трэба абабіць, каб атрымаць інваліднасць. Чытала, што ў Расеі з маім дыягназам ставяць трэцюю працоўную групу. А ў нас мне нават не патлумачылі, чаму адмоўлена.
Іна марыць здабыць свабоду і не адчуваць абмежаванняў у камунікацыі з людзьмі.
- Я ўзяла падпрацоўку ў швейным цэху. Дырэктар мне кажа: пакуль апарат не купіш, не дапушчу да працы. Я не чую кліентаў, бо працую ў шумным памяшканні.
Прыбіральшчыцай Іна зарабляе 300 рублёў на месяц, а слыхавы апарат каштуе больш за тысячу рублёў.
- У растэрміноўку яго не прадаюць. Інваліднасць для мяне - гэта шанец пачаць новае жыццё: атрымаць слыхавы апарат, стаць на чаргу на аперацыю, якая дапаможа кампенсаваць страту слыху.
Праваабаронца Леанід Судаленка адзначае, што такія выпадкі, калі чалавеку адмаўляюцца даць групу інваліднасці, не адзінкавыя. Больш за тое, адзначае экспэрт, нават пажыццёвую інваліднасць могуць зняць.
Ён прыводзіць прыклад, як у Гомелі ліквідатару аварыі на ЧАЭС, які перанёс рак страўніка і быў прызнаны інвалідам другой групы пажыццёва, змянілі групу на трэцюю.
- Ён спытаў: «Чаму? У мяне што, 12-перстная кішка вырасла?»
Са слоў Судаленкі, ліквідатар страціў 75% да пенсіі.
Праваабаронца мяркуе, што судзіцца з Міністэрствам аховы здароўя ў гэтым пытанні бесперспектыўна.
- Дзяржава не становіцца на бок чалавека, галоўнай каштоўнасцю яна прызнае свой бюджэт. Вось і атрымліваецца: на адной шалі вагаў дзяржаўная зацікаўленасць, на другой - здароўе чалавека.
Дзяржава мае на мэце зэканоміць на здароўі людзей. У сацыяльнай дзяржаве, якую абвясцілі беларускія ўлады, такіх рэчаў не павінна адбывацца.