60 галодных кітайцаў пайшлі пешкі з беларускай вёскі ў Менск
- 20.10.2009, 14:26
Працоўныя замежнага аграпрадпрыемства «Шэнян», якое знаходзіцца недалёка ад Пружан, засталіся без зарплаты.
Як паведамляе «Еўрарадыё», летам беларусы даведаліся пра кітайскае прадпрыемства «Шэнян», якое пачало вырошчваць гародніну недалёка ад Пружан – у вёсцы Шчарчова. Пра кампанію хадзілі легенды, нібы 100 працуючых там кітайцаў карыстаюцца толькі рыдлёўкамі і матыгамі, здымаюць вялікія ўраджаі і зарабляюць на гэтым па 800 даляраў у месяц.
А днямі міліцыя затрымала 60 кітайцаў каля Пружан. Яны выправіліся ў паход на беларускую сталіцу. Ішлі пешкам каля 30 кіламетраў, бо сродкаў на аўтобус у іх не было. Грошай у іх увогуле не было, пра што яны і хацелі распавесці амбасадару Кітая, каб той неяк паўплываў на кіраўнітцва «Шэняна», якое ўжо які месяц не выплочвае зарплату.
Мясцовыя ўлады пераканалі кітайцаў вярнуцца ў Шчарчова, куды да іх прыехаў прадстаўнік кітайскай амбасады і беларускае кіраўніцтва прадпрыемства. І зараз канфлікт вырашаны, гаворыць камерцыйны дырэктар «Шэняна» Уладзімір Ерамееў. Заснавальнік Сунь Лі Ю мусіць прывезці грошы, а каб кітайцы не памерлі з голаду, іх бясплатна кормяць.
Прадпрыемства цэлае лета гандлявала на рынках Берасця, Кобрына і Пружан, але, паводле словаў Уладзіміра Ерамеева, «Шэнян» сябе не акупляе.
«Пакуль ганарыцца няма чым. Пакуль прадпрыемства сябе не акупляе. Не ведаю, ці хочуць яны з’ехаць. Калі людзі хочаць, то заўжды могуць з’ехаць. А я ў іх кішэню не гляджу, і ўмоваў аплаты не ведаю», --сказаў Ерамееў.
Вельмі дзіўна, што камерцыйны дырэктар не ведае, колькі зарабляюць на яго прадпрыемстве. Сакратар «Шэняна» гаворыць, што зарплата для кітайцаў ідзе не праз бухгалтэрыю, а наўпрост з Кітая, а пра сітуацыю з паходам ніхто праўду не гаворыць.
Карэнная жыхарка Шчарчова Алена распавяла, што аднавяскоўцы часта бачаць галодных кітайцаў.
«Яны жывуць, як мы гаворым, у «доміках», дзе вайсковая частка была. Калі яны ідуць па вёсцы, штосьці паміж сабой кажуць, але мы іх мову не разумеем. А яны нас не чапаюць, тут усе старыя. Да мяне не прыходзілі. Людзі гавораць, што галодныя ходзяць. А чаго галодныя – ці то грошай няма, ці то што – не ведаю. Гавораць, што яны зараз не працуюць», -- распавяла жанчына.
Мясцовыя ўлады на гэтую тэму размаўляць адмаўляюцца, а тэлефон адзінага перакладчыка Інь Тао не адказвае.